الّلهُمَّ

او همچنان در غیبت، ما همچنان در هجران، او همچنان در غربت و ما همچنان در غفلت....

چگونه می توان باور کرد که بیش از یازده قرن محبوبی در پس پرده پنهان باشد؟

چگونه می شود بیش از هزارسال محرم و صفر بیاید و ما بر جد مظلوم امام زمان(عج)، حضرت سیدالشهدا(ع)، اشک بریزیم، اما به خواسته ی آن حضرت توجهی نکنیم!

مگر امام زمان ما نیز همچون جد مظلومش فریاد نمی کند" هل من ناصر ینصرنی؟"

مگر امام زمان ما نیز غریب و تنها نیست و مگر آن حضرت بارها پیغام نداده اند که من غریبم، کسی به فکرم نیست؟!

مگر به مرحوم شیخ مفید( رحمة الله) نفرمودند: " اگر شیعیان ما باهم یکی شوند و از تفرقه و جدایی پرهیز کنند و در مسیر رضایت ما قدم نهند، ما حتماً ظهور خواهیم کرد."

پس چرا ما تنها به گریه اکتفا می کنیم و در مسیر خواسته ی امام زمانمان قدمی برنمی داریم؟

آیا سزاوار است هر موقع مشکلی برای ما پیش می آید، یا هنگامیکه از نظر روحی دچار گرفتگی و انقباض می شویم ، به در خانه ی اهل بیت بیاییم و اشکی بریزیم و به قول معروف کمی سبک شویم ،آنگاه همه چیز را فراموش کنیم و هدف ائمه اطهار را دنبال ننماییم؟

به راستی آیا همین اشک ریختن ها و اظهار محبت ها کافیست و ما دیگر وظیفه ای نداریم؟

قطعاً خواهید گفت: تنها اشک کافی نیست بلکه اشک نشانه ی محبت است؛ محبت هم ثمره ای دارد که آن اطاعت است و محبتی که اطاعت همراهش نباشد، ارزشی ندارد.

آنجا که زهیر بن قین عاشق امام حسین(ع) شد تنها گریه نکرد، بلکه دست مولای خویش را بوسید و باآن حضرت بیعت نمود و از اهل و عیال و اصحاب خود جدا شد و به آنها گفت:" من که حسینی شدم، هر که دارد هوس کرببلا بسم الله..."

آنجا که مسلم بن عوسجه شنید که فرزند فاطمه(س) غریب و تنهاست، به اشک چشم اکتفا نکرد و گفت: من می روم و در رکاب امام زمانم جان میدهم و با خون خود موی خود را حنا می گیرم.

آنجا که حر بن یزید ریاحی شیفته و دلداده ی امام حسین(ع) گردید وجودش را یکپارچه حسینی کرد و از هر چه تاریکی بود جدا شد و درراه محبوب همه چیزش را فدا نمود.

باید به میدان آمد،باید حسینی شد،باید محبت را با اطاعت عجین نمود و به ایت طریق به رضایت مولا دست یافت و سرانجام به گوهر سعادت مفتخر شد.

باید سخن گفت، باید عمل کرد، تنها گریه کافی نیست.    ««««   گریه ی بدون عمل نیز خود از مصائب یار است!   »»»»

باید جان بر کف شد؛

اگر کودکی، گلویی به خون خویش تر کن؛

اگر نوجوانی ، دستی جلوی شمشیر دشمنان امام زمانت بتابان؛

اگر جوانی، به حجله گاه جانان، جان خود را قربانی کن؛

اگر پیرمردی، حبیب دوران شو،آستین برآور، عصای پیری بینداز، تیغ همت به کمر ببند و فدایی قرآن شو

و اگر زن هستی،شیر زن باش. دنبال خیمه مولا بگرد، از مولا سخن بگو ، از مولا جدا نشو، حتی در ازدواجت شرط کن که من هرگز از مولایم جدا نخواهم شد،بگو من زینبی ام ،افتخارم این است.

اگر حسین را می خواهی از این خیمه بیرون مرو، با حسین باش نه با یزید، یزید نابودت می کند و حسین آبادت، یزید برای تو مرگ است و حسین ابدیت.

در مجلس امام حسین(ع) بنشین و همچون حر قاطعانه راهت را انتخاب کن، از گمراهی و دوراهی جداشو و به راه او بپیوند.

هرروز عاشوراست و هر زمینی کربلاست، هرروز تو باید با امام زمانت بیعت کنی، هرروز تو باید به امام زمانت لبیک بگویی ، هرروز تو در معرکه ی امتحانی!

حسین زمانت منتظر توست، تو چگونه منتظری هستی؟!

او نباید چشم به راه تو باشد، تو چشم به راه او باش! او نباید در فراق تو گریه کند، تو در فراقش گریه کن!

گریه ات را با عمل یکی کن تا فراقش به وصال مبدل گردد.

از او سخن بگو، برای او بخند، برای او گریه کن، برای او بنویس، برای او تبلیغ کن، برای او مجلس بگیر، در کسب معرفتش بکوش و دیگران را نیز به سویش هدایت کن، او غریب و تنهاست، تو یارش باش، برای او هم به سینه بزن، برای او هم شعری بخوان، او را از این غربت برهان، غفلت بس است، بیدار شو ، یک یا حسین بگو و صاحب الزمان را دریاب.....

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

مقام معظم رهبری( مدظله العالی):

انتظار به معنای این است که ما باید خود را برای سربازی امام زمان(ارواحنا فداه) آماده کنیم، سربازی امام زمان کار آسانی نیست و احتیاج به خودسازی و آگاهی و روشن بینی دارد.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

اجعَلنا عِندَکَ وَجیهاً بِالحُسَینِ عَلَیه السَّلام فِی الدُّ نیا و الأخِرَةِ

اللهم عجل فی فرج مولانا صاحب العصر والزمان///

برگرفته از مجله صاحب الزمان، شماره ی 16 به نقل از سایت به سوی ظهور